Odnośnie żon, partnerek, ...

Oglądałem jakieś dwa dni temu film o początkach ruchu AA, o założycielu Billu Wilsonie, ruchu który swój początek miał w USA w 1935 roku, "Nazywam się Bill W." film z 1989r - klasyka jeśli chodzi o tą tematykę. Oglądając ten film, przypomniało mi się, że znajomo brzmi ta historia i okazało się, że oglądałem całkiem niedawno w TV nowszą ekranizację "Gdy miłość to za mało" (2010r). Dlaczego o tym piszę? Pomijając hollywoodzką oprawę filmu, każdy uzależniony człowiek (od czegokolwiek), lub osoba współuzależniona, znajdzie moment w filmie, który szczególnie będzie dla
niej znajomy, moment z którym będzie mogła się utożsamić. Nie będę opowiadał Wam całego filmu, ale w tej pierwszej ekranizacji, był moment, który trafił do mnie, w którym mogłem postawić się w roli tego człowieka. Jest to scena, gdy po pierwszym pobycie w szpitalu, jest w domu i rozmawia z żoną, mówi tam co naprawdę daje mu picie alkoholu, poniekąd dlaczego to robi, ale pada tam zdanie, że czuje ogromny wstyd, że ma problem spojrzeć w oczy nawet własnej żonie - ten wstyd, jaki u mnie występuje opisałem we wstępie "Terapia - czytanie pracy przed grupą".
Drugi tytuł nieco rozszerza tematykę o początki grupy Al-Anon, grupy wsparcia dla osób żyjących z osobami uzależnionymi od alkoholu. I znów dlaczego o tym wspominam, osoby, które żyją, decydują się żyć z osobami uzależnionymi, nie mają łatwego życia, zmagają się z uzależnieniem bliskich, ich stanami, humorami, konsekwencjami, do tego zmagają się z problemami własnymi, tymi które dotyczą dnia codziennego (w pracy, zdrowie, itp). I znów jedna scena, w domu trwa spotkanie mężczyzn, którzy rozmawiają, wspierają się odnośnie swojego problemu, żona Billa, przynosi herbatę, ciasteczka, zerka przez okno i widzi sznur samochodów zaparkowanych wzdłuż ulicy, a w nich żony czekające na swoich mężów. Lois wychodzi do nich i zaprasza je wszystkie do domu na herbatę, żeby mogły porozmawiać, podczas tych rozmów padają zdania: "myślałam, że gdy przestanie pić pojawi się miłość i szczęście - nic z tego, tego nie da się zapomnieć" kolejne "oni próbują wyzdrowieć, a my wciąż chorujemy" i jeszcze jedno "Nasi mężowie starają się wyzdrowieć my też powinnyśmy". Te słowa są dla mnie bardzo ważne, trafiają do mnie, są chyba oznaką mojego trzeźwienia, ponieważ utkwiły mi w pamięci. Dają jasny przekaz, że pomocy w jakiejkolwiek formie, a wydaje mi się w takim samym stopniu, równocześnie potrzebuje rodzina, związek, partner, partnerka.
Słowa do osób uzależnionych, które podjęły terapię - terapia, przynajmniej ten etap na którym ja jestem, może później będzie inaczej, skupia się na mnie, na tym co czuję, co czułem grając, uczy radzenia sobie z głodami, uczy empatii, tłumaczy pewne zjawiska, mechanizmy którymi się kierowałem - ja nie zapomnę o osobach, które skrzywdziłem, konsekwencje muszę ponieść, ale staram się, żeby były możliwie jak najmniej dotkliwe w skutkach właśnie dla nich, one (te osoby) też swoje już przeżyły.