Najbardziej ucierpiała rodzina

12 lat, tyle lat delikatnie mówiąc "nie wspominałem" żonie o swoich problemach, decyzjach, zobowiązaniach jakie podejmowałem. O wszystkim powiedziałem jej tego roku pod koniec stycznia, z jednej strony był to czas, gdzie swoje problemy finansowe mogłem jeszcze ukrywać przez jakieś pół roku, nagromadzenie pożyczek doprowadziło do sytuacji, gdzie zarabiam ok 3tyś miesięcznie mniej niż powinienem płacić zobowiązań. Z drugiej strony i to ten czynnik wpłynął na moją decyzję to rozmowa jaką przeprowadziliśmy dzień wcześniej na tematem beznadziejności tego życia (żona od ponad roku nie pracuje), że może powinniśmy to wszystko zostawić i wyjechać gdzieś dalej, za granicę, zacząć wszystko od nowa. Ta krotka rozmowa, była miodem na moje serce, to rozwiązanie dawało mi możliwość również odcięcia się od swoich problemów - chciałem i mogłem zacząć wszystko od nowa - było to cudowne uczucie.
Natchniony rozmową, pełen obaw, nerwów następnego dnia napisałem jej mail (emocje były tak duże
że pisząc go płakałem, wiedziałem że nie będę w stanie powiedzieć jej tego w oczy, że mogę coś przeoczyć, że mogę czegoś nie powiedzieć, na pewno tez się bałem i wybrałem "bezpieczną" formę), o tym co przez te 12 lat robiłem. Z naciśnięciem "wyślij" zwlekałem chyba godzinę, na gmailu widziałem jej aktywność, widziałem że jej komputer jest włączony, tak bardzo się bałem.
Wysłałem, czekałem może 10-15 minut, przyszła odpowiedź: "damy sobie radę, kocham Cię". W moim świecie zaświeciło słońce, radość była tak ogromna, że mogę ją porównać wyłącznie do dnia, kiedy na świat przyszedł nasz syn, zacznę wszystko od początku, skończę z tym gównem, będą mógł być 100% mężem i ojcem - wówczas poczułem się wolny.
Radość trwała nie cały dzień, wieczorem rozmawialiśmy, opowiedziałem jej od długach, padła kwota ponad 200tyś (choć to pożyczka tylko w jednym banku) i to ja mi później powiedziała, była kwota na którą nie liczyła, kwota która ja przerosła. Jestem pewien, że przed jej oczami pojawiły się dni, sytuacje kiedy robiłem jakąś awanturę, że trzeba kupić to czy tamto, moje gadanie "po co to kupiłaś", "czy to jest nam potrzebne" itp. Te wszystkie wakacje, kiedy musieliśmy szczypać się z kasą, żeby pojechać w fajniejsze miejsce lub pójść na dobry obiad. Tyle kłótni, tyle spięć o kasę, której niby nigdy nie było, a ona była tyle że "lokowana" gdzie indziej.

Wówczas gdy grałem absolutnie cała moja kasa szła na granie, każda. Opłacałem rachunki potem zostawiałem sobie jakieś minimum kasy na lody z dzieckiem, jakieś małe zakupy itp, reszta szła na rachunek maklerski, z czasem jak dochodziły kolejne zobowiązania, kredyty, gdy byłem praktycznie na zero (gdy zarabiałem tyle co musiałem płacić), zacząłem nie płacić za czynsz, kolejny zastrzyk pieniędzy to zawieszenie na 3 miesiące jednego czy drugiego kredytu. Jak wspomniałem wcześniej, teraz mam debet w miesięcznych regulacjach zobowiązań na jakieś 3tyś miesięcznie.
Wracając do rodziny, przez większość naszego związku grałem, jak wspomniałem na początku w pierwszym okresie było to prawdziwe inwestowanie, potem był to już hazard. Z jednej strony rozumiem decyzję żony o rozwodzie: zniszczyłem jej marzenia o drugim dziecku, większym mieszkaniu, spokojnym życiu, ta informacja była dla niej szokiem, przez te wszystkie lata ja oszukiwałem. Z drugiej strony mam żal, że przeraziła ją kwota, że to ona była swego rodzaju barierą prze próbą podjęcia tego ciężaru odbudowy życia, choć tak naprawdę wydaje mi się, że to to była pierwsza reakcja, odruch, na wszystkim zaważyła utrata zaufania. Jeszcze jest jedna sprawa, jest żal że nie dostałem szansy, na życie razem bez hazardu, żeby sprawdzić jak można żyć zastępując w głowie słowo "hazard" słowem "rodzina", żebym mógł pokazać, że jestem odpowiedzialny, że mogę być dobrym mężem i ojcem - to chyba boli najbardziej.
Na dzień dzisiejszy nasze relacje są tragiczne, dochodzi to kłótni, spięć najgorsze że również przy dziecku, oboje mamy do siebie pretensję (za chwile pierwsza sprawa rozwodowa), choć w jej mniemaniu ja nie mam żadnych praw do swoich, że to ja jestem całym złem. Chyba ją rozumiem, nie wiem co ja bym zrobił w tej sytuacji, bo potrzeba nadludzkiej wiary by w takiej sytuacji dać komuś szansę. Oczywiście całą winę biorę na siebie, ale mimo wszystko jestem człowiekiem, który jakieś uczucia jednak ma, w sytuacji gdy własna godność i szacunek do samego siebie, już dawno odeszły.